Dit register is aangemaakt door Marc Wolf op 20 juli 2025 en blijft zichtbaar tot 20 oktober 2025
Elisabeth Adriana Petronella Johanna (Evelien) Wolf - Verhoeven
In herinnering aan Evelien.
Ik leerde Evelien via Fem kennen in Amsterdam in oen ik vijf jaar was.
Toen ze later naar Leusden verhuisden, logeerde ik vaak bij hen. Samen met de andere buurmeisjes Danielle, Mireille en onze moeders – of met mijn vader – bezochten we ze en toeval of niet, Evelien verzorgde het eten en de Spaghetti stond vaak/altijd op het menu.
Ook werden we uitgenodigd voor haar exposities bij Pullitzer, Amersfoort, plekken vol kunst en ontmoetingen. Wij kinderen speelden dan buiten en later borrelden we mee.
Jaren later zag ik haar terug bij Fem op de tuin. Het was toen een beleving om haar te epileren, ze ging zitten en was er klaar voor, ze was het gewend en het was belangrijk voor haar, zodat ze weer verzorgd terug kon naar Torendael, want daar deden ze het niet.
Weer later, tijdens Fem’s afwezigheid, bracht ik tijd met haar door: samen op haar kamer, in het restaurant, en bij de Italiaan verder op de hoek, genietend van een drankje.
Iedereen die maar voorbij kwam, vertelde ze enthousiast hoe lang ze mij al kende en dat Fem en ik nog steeds vriendinnen waren, sinds onze jonge jaren. Ze bleef dat herhalen – zo blij en trots was ze op die band.
Hoewel ze destijds best streng kon zijn, koester ik de herinneringen aan haar gastvrijheid en haar karaktervolle aanwezigheid.
Rust zacht, Evelien!
Lieve mensen.
Wij wensen jullie tijd en ruimte om het gemis van Evelien een plek te geven in jullie leven.
Arm om jullie heen.
Harrie en Anneke Liefers.
Lieve Evelien,
Dankjewel voor je steun die je aan mij gaf op jonge leeftijd in Leusden.
De uitnodiging om te mogen exposeren in jouw galerie in Amersfoort was een als een warm bad.
Mooi om te zien hoe je verzachtte naar Fem en vertelde hoe trots je op haar was en dankbaar voor haar inzet.
Wat overblijft is liefde.
Lieve familie van Evelien,
Ik wens jullie allemaal veel sterkte met het verlies van jullie (schoon)moeder en oma. Ze laat een hecht gezin achter en dat is een mooie prestatie.
Kitty Steketee ( vriendin van Fem)
In herinnering aan Evelien,
In 1980 leerde ik Evelien kennen toen zij samen met Hans, Fem en Judith in Blerick kwam wonen. De afgelopen 45 jaar heb ik haar regelmatig gezien en fesproken, in goede en minder goede tijden. Ik zal haar niet snel vergeten...
Condoleances voor familie, ook namens Olav en onze kinderen.
Marja
In memoriam Evelien Wolf
Wout Heukelom – 26 juli 2025
MCI, Mild Cognitive Impairment ofwel Lichte Cognitieve Stoornis. Toen onze Jehudith op 19 april 2017 deze diagnose kreeg, wisten wij drieën – Jehudith, Cygnea en ik – totaal niet wat dementie was. En Jehudith weet het nog steeds niet precies. Maar het werd wel dementie.
Vanaf 3 december 2021, vanaf haar eerste dag in Torendael, had Jehudith feitelijk een nieuwe vriendin, eigenlijk vanaf de eerste minuut dat ze in de groepswoonkamer kwam. Cecilia noemde ze “de twee meisjes”.
Ook het voor ons tweede meisje van deze twee meisjes leerde ons wat dementie is. Het is – als het ‘goed’ gaat – een slechts langzame achteruitgang van – laten we zeggen – cognitieve vermogens. Zo ook bij Evelien.
Zo’n twee à drie jaar geleden wist ze nog wel van Prins Bernhard en zijn anjer, die op dezelfde dag jarig was als zij. Maar de vele laatste maanden was ze telkens verrast, als ik erover vertelde. Ze zei dan: “Hoe weet jíj dat allemaal?!” Ik antwoordde “Dat heb jezelf verteld”, ook al had ik het verhaal bij haar (vaak toch wel te koude) Spa Rood zelf ingebracht, toen ze het nog voldoende begreep.
Onlangs heb ik Evelien beloofd dat ze op haar verjaardag van mij een anjer zou krijgen. En ik sprak met mezelf af dat Prins Bernhard zich daar even niet mee mocht bemoeien. Ik sprak ook af dat ook de kwalijke kwekerij van snijbloemen zich er even niet mee mocht bemoeien. Want de anjers die we dan bij ons zouden hebben, zouden toch al geproduceerd zijn, en ze zouden al ten dode opgeschreven zijn (ach, wat een drogredeneringen …).
Maar …, we zijn er nog niet aan toegekomen, en nu is dan de crematie. Maar we doen het alsnog. We hebben minstens vijf anjers bij ons, van Cygnea en mij, maar ook van Liesbeth en Frank, die ook vaak met Jehudith én Evelien op stap zijn gegaan. En de eerste anjer is misschien wel van Jehudith, die mijn lange verhaal niet meer kan volgen.
Maar Jehudith vóelt het wel allemaal. Ze mist haar vriendin, elke dag, herhaaldelijk. Hoe moet het nu met haar, wat moet ze nu doen, vraagt ze telkens? Juist vanwege Jehudith is ons gebaar met anjers op zijn plaats:
anjers voor Evelien
van Jehudith dé grote vriendin
vanaf bijna-Sinterklaas in coronajaar 2021